فیبر های نوری سینگل مد | تک حالته

فیبر های نوری سینگل مد یا (تک حالته) : در ارتباطات فیبر نوری، فیبر نوری تک حالته (SMF سینگل مد یا Single mode ) نوعی فیبر نوری است که برای انتقال تنها یک حالت نور – حالت عرضی طراحی گردیده است. مد ها یا همان حالت های نور راه حل های ممکن معادله هلم هولتز Helmholtz برای امواج می باشند که از ترکیب معادلات مکسول Maxwell’s و شرایط حدی به دست می آیند.

این حالت ها نحوه انتشار و حرکت موج در فضا را مشخص می نمایند، یعنی نحوه توزیع موج در فضا. امواج می توانند از حالت یکسانی برخوردار باشند گرچه فرکانس های متفاوتی داشته باشند. این شرایط در فیبرهای نوری Single mode تک حالته بیشتر قابل مشاهده می باشد، جایی که می‌توانیم امواجی با فرکانس‌های مختلف داشته باشیم، اما با حالت نور یکسان، به این معنی که امواج به یک شکل در فضا توزیع میشوند و در واقع یک پرتو نور را به ما ارائه میدند.

اگرچه پرتو به موازات در طول فیبر حرکت می نماید، اما اغلب به پرتو فوق حالت یا وجه عرضی می گویند چراکه در واقع نوسانات الکترومغناطیسی پرتو فوق عمود بر طول فیبر (عرضی) رخ می دهد. جایزه نوبل فیزیک در سال ۲۰۰۹ به چارلز کی کائو Charles K. Kao جهت کار علمی او بر روی فیبر نوری تک حالته اهدا شد. بر اساس استاندارد ITU-T کلاس فیبر نوری سینگل مد G.652 و G.657 پرکاربرد ترین اشکال فیبر نوری تک حالته ( سینگل مد Single mode ) می باشند.

منطقه کاربرد فیبرهای نوری G.657 در محل هایی قرار دارد که کابل ها در معرض خمیدگی های بسیار محکم تری نسبت به تاسیسات خارجی قرار دارند. لازم به ذکر است که این فیبرهای نوری مشخص نشده اند که در شرایط خمشی استحکام بیشتری داشته باشند.

 

فیبر های نوری سینگل مد | تک حالته

 

فهرست مطالب

1. تعریف فیبر نوری سینگل مد (ابتدای متن)
2. تاریخچه
3. ساختار فیبر نوری سینگل مد
4. ویژگی ها و مشخصات فیبر های نوری سینگل مد Single-mode
5. استاندارد های کابل های فیبر نوری سینگل مد
6. روش های های اتصال فیبر نوری سینگل مد
7. افت فیبر نوری (استاندارد های افت فیبر نوری(
8. قطر انواع فیبر نوری سینگل مد
9. مزایا و معایب
10. رنگ بندی فیبر نوری سینگل مد
11. لینک های مرتبط

 

تاریخچه

در سال ۱۹۶۱، الیاس اسنیتزر Elias Snitzer که در شرکت امریکن اپتیکال AO Eyewear مشغول فعالیت بود، شرح نظری جامعی از فیبرهای تک حالته را در مجله انجمن نوری آمریکا منتشر نمود.

در دهه ۷۰ میلادی دانشمندان نخبه ای در کارخانه شیشه کاری کورنینگ (اکنون شرکت کورنینگ)، رابرت مورر، دونالد کک و پیتر شولتز کار خود را با سیلیس ذوب شده آغاز نمودند، ماده ای که می تواند بسیار خالص ساخته شود و به عنوان پریفرم امروزی شناخته می شود، اما نقطه ذوب بالا و ضریب شکست پایینی دارد. آنها با ته نشین کردن مواد خالص شده از فاز بخار، پریفرم های استوانه ای شکل مناسبی تولید نمودند، و سطوح ناخالصی با دقت کنترل شده ای را اضافه نمودند تا ضریب شکست هسته کمی بالاتر از روکش کلد قرار گیرد، بدون اینکه افت به طور چشمگیری افزایش یابد. در سپتامبر ۱۹۷۰، گروه دانشمندان گورنینگ اعلام نمودند که موفق به تولید فیبر نوری سینگل مد ) تک حالته( با افت کمتر از ۲۰ دسی بل در کیلومتر بر روی طول موج ۶۳۳ نانومتری شده اند. این اختراع شرکت کورنینگ CORNING انقلابی در صنعت ارتباطات و آنچه که به عنوان شبکه نوری امروزی می شناسیم ایجاد نمود.

مشخصات فیبر نوری سینگل مد و فرایند توسعه

 

فیبر نوری سینگل مد یا تک حالته دارای قطر هسته نسبتاً کوچکی در حدود ۸ تا ۱۰ میکرومتر است که مضرب کوچکی از محدوده طول موج عملکرد سیگنال نور در این فیبر می باشد. نتیجه تراز اندازه فیبر و طول موج سبب می شود تا تمام انرژی موجود در یک سیگنال نوری به صورت یک حالت حرکت نماید. استفاده از فیبر تک حالته به طور موثر پراکندگی بین وجهی intermodal dispersion را حذف می نماید و افزایش چشمگیری در نرخ بیت و فواصل ممکن بین تقویت کننده های سیگنال را امکان پذیر می سازد. سیستم‌های پیشنین معمولاً دارای فواصل تقویت کننده در حدود ۴۰ کیلومتر بودند و با نرخ بیت چند صد مگابیت در ثانیه زیر بار قرار داشتند. بنابراین، فاصله بین تقویت کننده ها عمدتاً به دلیل افت موجود در فیبر محدود میگشت.

نسل بعدی سیستم هایی که از حدود سال ۱۹۸۴ به کار گرفته شدند، از فیبر های نوری تک حالته به عنوان ابزاری جهت حذف پراکندگی بین مدی (بین حالت ها یا بین وجهی یا بین مودی)، همراه با لیزرهای MLM Fabry-Pero در باند طول موج ۱٫۳ میکرومتر استفاده نمودند.

گام بعدی در تکامل فیبر های نوری در اواخر دهه ۱۹۸۰، توسعه و استقرار سیستم‌ها با محدوده عملیاتی در طول موج ۱٫۵۵ میکرومتر بود (۱۵۵۰nm) تا از افت کمتر در این محدوده نسبت به طول موج ۱٫۳ میکرومتر استفاده شود و در نتیجه آن میتوان فاصله ‌های طولانی ‌تری بین تقویت کننده ها ایجاد نمود.

در شرایط مورد اشاره، یک اختلال دیگر، یعنی پراکندگی رنگی، شروع به تبدیل شدن به یک عامل محدود کننده برای افزایش نرخ بیت گردید. پراکندگی کروماتیک (رنگی) شکل دیگری از پراکندگی در فیبر نوری است (ما قبلاً به پراکندگی intermodal پرداخته ایم). همانطور که اشاره گردید، انرژی در سیگنال یا پالس نور دارای پهنای باند محدودی است. حتی در یک فیبر تک حالته، اجزای فرکانس مختلف یک پالس با سرعت ‌های متفاوتی منتشر می ‌شوند و این به دلیل خواص فیزیکی اساسی شیشه است. این اثر دوباره باعث آسیب دیدن پالس در گیرنده می شود، درست مانند پراکندگی بین وجهی. هرچه طیف پالس گسترده تر باشد، آسیب به دلیل پراکندگی رنگی بیشتر می شود.

پراکندگی رنگی در فیبر نوری به طول موج سیگنال وابسته است. به نظر می رسد که بدون هیچ تلاش خاصی، فیبر نوری مبتنی بر سیلیس اساساً هیچ پراکندگی رنگی در باند ۱٫۳ میکرومتر نداشته باشد، اما پراکندگی قابل توجهی در باند ۱٫۵۵ میکرومتر دارد. بنابراین پراکندگی رنگی در سیستم های قبلی در ۱٫۳ میکرومتر مشکلی به حساب نمی آمد.

پراکندگی رنگی بالا در طول موج ۱۵۵۰ نانومتر انگیزه توسعه فیبر با پراکندگی تغییر یافته dispersion-shifted fiber را افزایش داد. فیبر با پراکندگی تغییر یافته به دقت طراحی شده است تا در محدوده طول موج ۱٫۵۵ میکرومتر پراکندگی صفر داشته باشد، بنابراین نیازی نیست نگران پراکندگی رنگی در این پنجره طول موج باشیم. با این حال، در ان زمان شبکه بزرگی از فیبر استاندارد تک حالته نصب شده و مستقر شده بود که این راه حل نمی توانست برای آنها اعمال گردد. برخی از اپراتورها، به ویژه NTT در ژاپن و MCI (در حال حاضر بخشی از Verizon Communications) در ایالات متحده، فیبر های با پراکندگی تغییر یافته را به طور مورد کاربری قرار دادند.

طی سال ها، محققان شروع به جستجوی راه حل ‌هایی برای غلبه بر پراکندگی رنگی نمودند و در عین حال همچنان به استفاده از فیبر استاندارد تاکید داشتند. تکنیک اصلی که وارد عمل شد کاهش عرض طیف پالس ارسالی بود. همانطور که قبلا مشاده فرمودید، هرچه طیف پالس ارسالی گسترده تر باشد، آسیب به دلیل پراکندگی رنگی بیشتر می شود.

پهنای باند پالس ارسالی حداقل برابر با پهنای باند مدولاسیون آن است. علاوه بر این، پهنای باند ممکن است به طور کامل توسط عرض طیف فرستنده مورد استفاده تعیین می شود. لیزرهای MLM Fabry-Pero، همانطور که قبلاً گفتیم، نور را در طیف نسبتاً وسیعی از چندین نانومتر (یا به طور معادل، صدها گیگاهرتز) ساطع می نمایند که بسیار بزرگتر از پهنای باند مدولاسیون خود سیگنال است.

اگر طیف پالس ارسالی را به چیزی نزدیک به پهنای باند مدولاسیون آن کاهش دهیم، افت ناشی از پراکندگی رنگی به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. این نکته سبب توسعه و تولید یک منبع لیزری با عرض طیفی باریک – لیزر بازخورد توزیع شده (DFB) گردید. لیزر DFB نمونه ای از لیزر تک طولی (SLM) است. لیزر SLM یک سیگنال تک طول موج باریک را در یک خط طیفی منتشر می نماید، برخلاف لیزرهای MLM که طیف آنها از خطوط طیفی زیادی تشکیل شده است. این پیشرفت تکنولوژیکی باعث افزایش بیشتر نرخ بیت به بیش از ۱ گیگابیت بر ثانیه شد.

 

برخی از انواع خاص فیبر نوری تک حالته که اشاره گردید از نظر شیمیایی یا فیزیکی تفاوت هایی با نوع استاندارد سینگل مد دارند تا خواص ویژه ای را دارا باشند، مانند فیبر تغییر یافته با پراکندگی و فیبر با تغییر پراکندگی غیر صفر که بیشتر به عنوان فیبر های نوری NZ و NZDSF شناخته میشوند، البته این فیبر های خاص نیز تحت استاندارد سازی قرار گرفته اند اما بدلیل محدودیت های قطر با ورژن های قبلی سازگار نیستند و با نوع های جدید تر نیز سازگار نمی باشند و خصوصیات آنها تا زمان کاربری یکسان می باشد، به همین دلیل قابلیت ارتقا ندارند.

نرخ داده توسط پراکندگی حالت قطبی PMD ( Polarization mode dispersion) و پراکندگی رنگی CD (Chromatic dispersion ) محدود می شود. در سال ۲۰۰۵، سرعت داده تا ۱۰ گیگابیت در ثانیه در فواصل بیش از ۸۰ کیلومتر (۵۰ مایل) با فرستنده گیرنده های تجاری (Xenpak) امکان پذیر بود. با استفاده از تقویت کننده های نوری و دستگاه های جبران کننده پراکندگی، سیستم های نوری پیشرفته DWDM می توانند امروزه هزاران کیلومتر را با سرعت ۱۰ گیگابیت بر ثانیه و چند صد کیلومتر را با سرعت ۴۰ گیگابیت بر ثانیه طی پشتیبانی نمایند.

حالت حدی مرتبه پایین برای طول موج مورد نظر با حل معادلات مسکول در شرایط حدی اعمال شده توسط فیبر، که توسط قطر هسته و ضرایب شکست هسته و روکش تعیین می‌شوند، محقق می‌شود.

فیبر های نوری استاندارد سینگل مد OS1 و OS2 که با طول موج‌ های ۱۳۱۰ نانومتر و ۱۵۵۰ نانومتر و قطر هسته/کلد ۹/۱۲۵ میکرومتر و با حداکثر افت OS1 با ۱db/km و OS2 با۰٫۴dB/km مورد استفاده قرار می گیرند. OS1 و OS2 در ISO/IEC 11801 و در ISO/IEC 24702 تعریف شده اند.

استاندارد های کابل های فیبر نوری سینگل مد

استاندارد سازی جهانی در زمینه فیبر نوری بر عهده سازمان کمیته فنی ۸۶ کمیسیون بین المللی الکتروتکنیک (IEC TC86) می باشد که انواع زیر را تعریف نموده است:
فیبر های نوری سینگل مد Single-mode بر اساس استاندارد های IEC 60793-2-50 و استاندارد ITU-T دسته بندی میگردند. معتبر ترین فیبر های نوری استاندارد G657 و G652 می باشد.

IEC 60793-2-50 : برای فیبرهای نوری تک حالته E9/125 میکرومتر دارای انواع B1.1، B1.2، B1.3، B2، B4، B5 می باشد.

استاندارد ITU-T :

ITU-T G.650.1 و G.650.2 تعاریف و روش های سنجش مشخصات خطی و قطعی فیبرها و کابل های تک حالته را بررسی می نماید

• ITU-T G.652 مشخصات فیبر نوری سینگل مد و کابل تک حالته ( ۹/۱۲۵ میکرومتر، چهار نسخه : A، B، C و D )
• ITU-T G.653 مشخصات فیبر نوری سینگل مد و کابل تک حالته پراکندگی متغیر (DS-SMF)
• ITU-T G.654 مشخصات فیبر نوری single mode و کابل تک حالته قطع شده (CS-SMF)
• ITU-T G.655 مشخصات فیبر نوری و کابل نوری تک حالته با پراکندگی غیرصفر (NZDS-SMF)
• ITU-T G.656 مشخصات فیبر و کابل با پراکندگی غیر صفر برای انتقال نوری باند پهن
• ITU-T G.657 مشخصات کابل فیبر نوری تک حالته singlemode غیر حساس به خمش.

 

IEC 60793-2-50:2008 به طور خودکار به عنوان EN 60793-2-50 و BS EN 60793-2-50 منتشر شده است ,  هفت فیبر نوری تک حالته مختلف (که معادل مشخصات ITU-T هستند) را مشخص می نماید:
• نوع B1.1: معادل ITU-T G.652a , b
• نوع B1.2: معادل  ITU-T 654b , c (سری ۶۵۴a دیگر پشتیبانی نمی شود).
• نوع B1.3: معادل ITU-T G.652c , d
• نوع B2: معادل ITU-T G.653a , b
• نوع B4: معادل ITU-T G.655.c , d , e (به نظر می رسد ۶۵۵٫a و ۶۵۵٫b دیگر پشتیبانی نمی شوند).
• نوع B5: معادل ITU-T G.656.
• نوع B6: معادل ITU-T G.657.

روش های های اتصال فیبر نوری سینگل مد

 

دو روش اتصال (اسپلایس Spilce ) برای انواع فیبر نوری وجود دارد، اسپلایس فیوژن و اتصال مکانیکی. اسپلایس ها به عنوان یک اتصال “دائمی” بین دو فیبر شناخته می شوند. به طور معمول، علت اصلی انتخاب یکی از روش های فوق علاوه بر موضوع مهم هزینه های اقتصادی، افت نوری می باشد. اپسلایسنگ فیوژن یا فیوژن فیبر نوری با دستگاه های معتبر و تزار خودکار CORE ALIGNMENT بدون افت می باشد و هزینه اتصال نیز به میزان عملکرد بسیار پایین تر است. اتصال مکانیکی ( اتصال مکانیکی کانکتور و فیوژن مکانیکی ) دارای افت بسیار بالاتری می باشد و همچنین مدت زمان عملیاتی یا طول عمر بسیار پایین تری نسبت به فیوژن فیبر نوری دارد.

اتصالات مکانیکی به سادگی دستگاه‌ های هم‌ ترازی هستند که برای نگه داشتن دو انتهای فیبر در یک موقعیت کاملاً هم‌تراز طراحی شده‌اند و بنابراین نور را از یک فیبر به فیبر دیگر عبور می‌دهند. (تلفات معمولی: ۰٫۳ دسی بل). اتصال مکانیکی از ژل تطبیق شاخص بهره می برد.

اتصال فیوژن پرکاربرد رین روش اتصال می باشد چراکه کمترین افت و کمترین انعکاس را فراهم می نماید و همچنین قوی ترین و مطمئن ترین اتصال را بین دو فیبر نوری ایجاد می نماید.

افت فیبر نوری (استاندارد های افت فیبر نوری)

درک مفاهیمی مانند افت نوری و آزمایش در سیستم های فیبر نیازمند درک کلی اجزای اصلی زیر است:

فیبر نوری تک حالته جهت انتقال نور ۱۲۷۰ تا ۱۶۵۰ نانومتر در فواصل طولانی با سرعت داده بالا مورد کاربری قرار می گیرد، که به طور معمول در طول موج های nm1310 و ۱۵۵۰nm نانومتر استفاده می شود. سیستم ‌ها یا شبکه های مالتی پلکسینگ DWDM (تقسیم طول موج متراکم) در باندهای C، S و L در محدوده ۱۴۵۰ – ۱۶۵۰ نانومتر و سیستم‌های مالتی پلکسینگ CWDM ( (Corse Wavelength Division Multiplexing در محدوده ۱۲۷۰ – ۱۶۱۰ نانومتر فعال می گردد. افت کلی، افت خمش، پراکندگی رنگی و پراکندگی حالت قطبی، در سطوح مختلف عملکردی مهمترین عوامل افت نور در فیبر نوری می باشند.

متغیرهای افت فیبر نوری کانکتور ها (اتصال دهنده ها)، اسپلایس ها (فیوژن و یا اتصال مکانیکی) و افت نور در هر کیلومتر از هستند.

اگر مقادیر واقعی برای همه متغیرهای افت مشخص نباشد، برای تکمیل محاسبات به تخمین هر یک نیاز است. در این مورد، می توایند از بدترین حالت را برای اطمینان از وجود توان کافی جهت لینک استفاده نمایید.

جدول زیر شامل مقادیر زیان پذیرفته شده رایج در این محاسبات است.

Fiber Type	Wavelength	Fiber Attenuation /km (1)	Fiber Attenuation per km (2)	Connector Loss	Splice Loss
Single Mode 9um	۱۳۱۰nm	۰٫۴ dB	۰٫۳۵ dB	۰٫۷۵ dB	۰٫۱ dB
Single Mode 9m	۱۵۵۰nm	۰٫۳ dB	۰٫۲۲ dB	۰٫۷۵ dB	۰٫۱ dB

 

توجه: (تضعیف یا افت فیبر / کیلومتر در جدول بالا)

۱٫ این مقادیر بر اساس استاندارد TIA/EIA و سایر مشخصات صنعت می باشند.
۲٫ این مقادیر نمونه ای از عملکردی است که می توان با نصب شبکه فیبر جدید به دست آورد.

استاندارد IEE همچنین حداکثر فاصله کابل را همانطور که در جدول زیر تعریف شده است توصیه می نماید.

Standard	Data Rate (Mbps)	Cable Type	IEEE Standard Distance
۱۰۰۰	۱۳۱۰nm Single Mode 9/125um	۵ km
۱۰۰۰BASE-LH	۱۰۰۰	۱۵۵۰nm Single Mode 9/125um	۷۰ km

 

افت کل لینک
افت کل لینک محاسبه مجموع تلفات لینک را از طریق یک لینک فیبر نوری خاص که در آن طول فیبر و همچنین تعداد اسپلایس ها و کانکتور ها مشخص است، تخمین می زند. این محاسبه صرفاً مجموع همه متغیرهای افت در بدترین حالت در پیوند می باشد.

Link Loss = [fiber length (km) x fiber attenuation per km] + [splice loss x # of splices] + [connector loss x # of connectors] + [safety margin]

برای مثال، فرض نمایید که یک لینک ۴۰ کیلومتری فیبر نوری تک حالته در طول موج فیبر نوری ۱۳۱۰ نانومتر با ۲ جفت کانکتور و ۵ اسپلایس فیبر نوری.
Link Loss = [40km x 0.4dB/km] + [0.1dB x 5] + [0.75dB x 2] + [3.0dB] = 21.0dB

در مثال فوق. ۲۱٫۰dB توان مورد نیاز جهت انتقال داده از طریق این لینک می باشد. البته، اندازه‌گیری و تایید مقادیر واقعی افت لینک در زمانی که لینک ایجاد می‌شود برای شناسایی هرگونه مشکل عملکرد بالقوه بسیار مهم است.
قطر انواع فیبر نوری سینگل مد
همانطور که در جدول ۳ مشاهده می فرمایید ، قطر میدان حالت فیبرهای نوری که این مشخصات را برآورده می نمایند، می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. تلورانس های نشان داده شده در جدول ۱ گسترده تر از نوع هایی است که معمولاً توسط سازندگان بیان می شود.

Proposed IEC 60793-2-50: 2008	ITU-T	Nominal MFDmin ( m)	Nominal MFDmax ( m)	MFD tolerance ( m)	Wavelenght (nm)
Type B1.1	G652a, b	۸٫۶	۹٫۵	۰٫۶	۱۳۱۰
–	G654a	۹٫۵	۱۰٫۵	۰٫۷	۱۵۵۰
Type B1.2_b	G654b		۱۳٫۰۰
Type B1.2_c	G654c		۱۰٫۵
Type B1.3	G652c, d	۸٫۶	۹٫۵	۰٫۶	۱۳۱۰
Type B2	G.653a, b	۷٫۸	۸٫۵	۰٫۸	۱۵۵۰
–	G.655a	۸٫۰	۱۱٫۰	۰٫۷	۱۵۵۰
–	G.655b
Type B4_c	G.655c
Type B4_d	G.655d
Type B4_e	G.655e
Type B5	G.656	۷٫۰	۱۱٫۰	۰٫۷	۱۵۵۰
Type B6_a	G.657 Categories A1/2	۸٫۶	۹٫۵	۰٫۴	۱۳۱۰
Type B6_b	G.657 Categories B2/3	۶٫۳	۹٫۵	۰٫۴	۱۳۱۰

Table 3: Mode Field Diameter

عدم تطابق قطر میدان حالتی می تواند به طور چشمگیری بر افت نوری در هر اتصال تأثیر بگذارد. برای اطلاعات بیشتر به سند پشتیبانی فنی FIA TSD-2000-4-1-1 مراجعه نمایید.
مزایا
بدون تخریب سیگنال
پراکندگی بسیار پایین
پهنای باند نامحدود
معایب

فناوری تولید و ساخت دشوارتر
قیمت بالاتر
اسپلایس های نوری فیبر دشوارتر و نیازمند تجهیزات های مناسب

هر نوع فیبر نوری سینگل مد حوزه کاربردی خاص خود را دارد و تکامل این مشخصات فیبر نوری منعکس کننده تکامل فناوری سیستم انتقال از اولین نصب فیبر نوری تک حالته تا به امروز است.

مشخصات G.652a و G.652b با عنوان “ویژگی های فیبر نوری و کابل تک حالته” فیبر نوری با عملکرد مشخص شده در طول موج ۱۳۱۰ نانومتر، ۱۵۵۰ نانومتر و ۱۶۲۵ نانومتر را تعریف می نماید، اما بیشتر جهت استفاده در محدوده ۱۳۱۰ نانومتری با پراکندگی صفر در نظر گرفته شده است، انتظار می‌رود این فیبرهای نوری در انواع شبکه‌های LAN ، MAN و شبکه‌های دسترسی Access یافت شوند.

انواع جدیدتر فیبر های نوری سینگل مد استاندارد ITU شامل G.652.c و G652.d در محدوده ۱۶۲۵ نانومتر تعریف نشده اند، اما دارای پراکندگی کاهش یافته هستند که به آنها اجازه می دهد در منطقه طول موج بین ۱۳۱۰ نانومتر و ۱۵۵۰ نانومتر استفاده شوند که از تقسیم طول موج CWDM پشتیبانی نمایند.

مشخصات G.653 با عنوان “ویژگی های فیبر نوری و کابل تک حالته با پراکندگی تغییر یافته” فیبر نوری سینگل مد با عملکرد مشخص شده در محدوده طول موج ۱۳۱۰nm و ۱۵۵۰ نانومتر اما با پراکندگی کروماتیک صفر در ناحیه ۱۵۵۰nm تعریف می نماید. چنین فیبرهای نوری برای پشتیبانی از سیستم های انتقال تک حالته دوربرد با استفاده از تقویت کننده های فیبر erbium-doped یا (EDFA) که فقط در پنجره سوم کار می نمایند، توسعه یافته اند.

مشخصات G.654 با عنوان “ویژگی های فیبر نوری و کابل تک حالته پراکندگی تغییر یافته شده یا قطع شده” فیبر نوری با عملکرد مشخص شده در ۱۵۵۰ نانومتر را تعریف می نماید و تنها از انتقال تک حالته در آن منطقه طول موج پشتیبانی می نماید.

مشخصات G.655 با عنوان «ویژگی‌های یک فیبر و کابل نوری تک حالته با پراکندگی غیر صفر» فیبر نوری سینگل مد را مشخص می نماید که در طول موج ۱۵۵۰ نانومتر و ۱۶۲۵ نانومتر عملکرد مناسبی دارد، البته با میزان پراکندگی رنگی غیرصفر در این مناطق طراحی شده است. چنین فیبرهای نوری برای پشتیبانی از سیستم‌ های مسافت طولانی که از انتقال چندگانه تقسیم طول موج متراکم (DWDM) استفاده می نمایند توسعه یافته اند و در محدوده ۱۵۳۰ نانومتر تا ۱۶۲۵ نانومتر مورد کاربری می باشند.

.
مشخصات G.656 با عنوان “ویژگی های فیبر و کابل با پراکندگی غیر صفر برای انتقال نوری باند پهن” فیبر نوری را با عملکرد مشخص شده در ۱۴۶۰ نانومتر و ۱۶۲۵ نانومتر اما با میزان پراکندگی رنگی غیرصفر در این مناطق تعریف می شود. چنین فیبرهای نوری برای پشتیبانی از سیستم های مسافت طولانی که از انتقال CWDM و DWDM در محدوده طول موج مشخص شده استفاده می نمایند، توسعه یافته اند.

مشخصات G.657 با عنوان “ویژگی های فیبر نوری و کابل تک حالته غیر حساس به افت خمشی برای شبکه دسترسی” فیبرهای نوری را تعریف می نماید که سطوح پایین تری از افت یا تضعیف نور را به دلیل خمیدگی ایجاد می نمایند.
عنوان کمی گمراه کننده می باشد، چرا که این محصولات “بی حساس به خم” نیستند بلکه این کابل ها “کمتر حساس به خمش می باشند فیبرهای نوری رده A1 و A2 سری G.657 برای سازگاری با فیبرهای نوری G.652 در نظر گرفته شده اند در حالی که فیبرهای نوری رده B2 و B3 سری G.657 لزوماً چنین نیستند (زیرا ممکن است قطر میدان حالت بسیار کمتری داشته باشد (MFD) نشان داده شده در جدول ۳).

رنگ بندی فیبر نوری سینگل مد

فیبر نوری سینگل مد بر اساس استاندارد TIA-598 دارای بوت یا بدنه کانکتور با رنگ آبی در نوع UPC و در نوع اتصال فیزیکی زاویه دار رنگ سبز را دارا می باشد. کابل های Outdoor سینگل مد بدلیل استفاده از مواد با مقاومت بیشتر در شرایط محیطی سخت معمولا دارای روکش مشکی رنگ می باشند، البته در مواری ممکن است که رنگی باشند، رنگ اختصاص یافته برای فیبر های نوری سینگل مد رنگ زرد ( Yellow ) می باشد.

 

 

مجتبی منتخبی

 

اطلاعات بیشتر در مورد کابل های فیبر نوری :

اطلاعات بیشتر در مورد کابل های شبکه مسی :

تجهیزات فیبر نوری: